Так гавораць пра яе дзеці і ўнукі, а яна ганарыцца імі ўсімі.

Вера Вырвіч з вёскі Ахімкавічы – чалавек незвычайнай прафесіі. Яна – былы кінамеханік. Гэтыя навыкі атрымала некалі выключна на практыцы. Як і што рабіць, паказаў і расказаў муж, Міхаіл – таксама кінамеханік, які прысвяціў любімай справе не адзін дзясятак гадоў. Яшчэ яго помняць у “Круглянскай Іскры” як добрага механізатара. У яго распараджэнні былі гусенічны трактар і збожжаўборачны камбайн “Ніва”. На тэхніцы той працаваў звычайна ў свабодны ад сваіх асноўных абавязкаў час па просьбе праўлення гаспадаркі. Міхаіла Іванавіча, на жаль, ужо няма сярод нас, а Вера Вікенцьеўна пасля перанесенай аперацыі рухаецца з цяжкасцю. Хаця аптымізму ветэран працы яшчэ не губляе. Чалавек яна ва ўсіх сэнсах адкрыты і пазітыўны, з якім прыемна было паразмаўляць.

Разам з мужам Вера Вікенцьеўна выхавала траіх дзяцей. Усе яны — людзі дастойныя і паважаныя сярод мясцовых сельскіх працаўнікоў. У тым ліку і таму, што жывуць сярод землякоў аднымі і тымі ж клопатамі.

Сын Аляксандр, да прыкладу, адзін з лепшых механізатараў ААТ “Круглянская Іскра”. Ён таксама і прызнаны ас камбайнавай уборкі. Сёлета камбайнавы экіпаж у складзе Аляксандра Вырвіча і Мікалая Драздова запісалі на свой рахунак першыя 1500 тон зерня і рапса. Гэта вышэйшы паказчык у сельгаспрадпрыемстве і чацверты вынік – у цэлым па раёне. З данай перамогай правафланговых спаборніцтва шчыра павіншавалі прафсаюзныя лідары раёна Н. Ціманава, У. Сашко і сельгаспрадпрыемства Л. Куранкова.

Радавалася за сына і маці, калі пра гэту падзею расказала газета “Сельскае жыццё”. Сам Аляксандр Міхайлавіч, колькі яго памятаю, заўсёды праяўляе павышанаю сціпласць.

Сёння, улічваючы, што ўборка ўраджаю выходзіць на фінішную прамую, а па перадавіках рэдакцыя вядзе персанальны расказ, ёсць магчымасць удзяліць Аляксандру дадатковую ўвагу на старонках нашай газеты. Першыя механізатарскія навыкі ён атрымаў яшчэ тады, калі працаваў у бацькі памочнікам камбайнера. Правы механізатара набыў пасля ўсваення праграмы і здачы экзаменаў праз школьны вучэбна-вытворчы камбінат.

Дзве гэтыя акалічнасці – вопыт і прафесійныя “коркі” – дазволілі Аляксандру, калі служыў тэрміновую ў арміі, нават трапіць у механізаванае спецпадраздзяленне, якое з “Байканура” адпраўлялі ў дапамогу хлебаробам цаліны. Працаваў там паўтара месяца старшым камбайнерам. Характэрны факт: толькі за   адзін праход у адзін бок камбайн выдаваў аж 24 бункеры.  Можна было ехаць і далей, але далей развярнулі вайскоўцаў мясцовыя гаспадарчыя кіраўнікі. Патлумачылі: поле, што без канца і края, убіраецца па іншых тэхналогіях – па загонках.

У калгас “Іскра” прыйшоў у самым пачатку 1990 года. Пачынаў са старэнькага “Беларуса”. Затым з’ездзіў яшчэ адзін – зусім новы. Сённяшні МТЗ-82 надзейна служыць у адных руках рупліваму гаспадару ўжо цэлых 13 гадоў.

Амаль тры дзесяцігоддзі робіць Аляксандр Міхайлавіч і ў якасці камбайнера. Пачынаў, зноў жа, на “Ніве”, потым быў “Дон-1500”. Самым жа высокапрадукцыйным аказаўся для яго КЗС-1218 айчыннай вытворчасці – “тысячнікам” на ім станавіўся з дзесятак разоў.

У роднай гаспадарцы працуе сёння і дачка Веры Вікенцьеўны – Галіна Міхайлаўна. Яна – бухгалтар і навогул чалавек актыўнай жыццёвай пазіцыі. Будучы вучаніцай старэйшых класаў (у савецкія часы гэта яшчэ дазвалялася і часта практыкавалася), самастойна зарабіла свае першыя грошы ў якасці памочніка камбайнера ў бацькі.

На розных работах праявіў сябе другі сын, Анатоль Міхайлавіч – таксама “бацькаў вучань”. Самастойна ў калгасе “Іскра” некалі працаваў механізатарам і вадзіцелям. Сёлета, напрыклад, ён рабіў аператарам зернесушыльнага комплексу ў сельгаспрадпрыемстве “Палыкавічы” суседняга Шклоўскага раёна. Падставіў ён сваё на- дзейнае плячо і матулі, калі тая доўга хварэла і патрабаваўся дадатковы догляд.

Размова з Верай Вікенцьеўнай доўжылася ўсяго некалькі хвілін. Але даведацца атрымалася пра многае.

Гонар бабулі і яе пяцера ўнукаў. Старэйшыя, Уладзіслаў Чубікаў і Аляксандр Вырвіч, – супрацоўнікі Круглянскага раённага аддзела па надзвычайных сітуацыях. Саша робіць радавым пажарным, а Уладзіслаў ужо начальнік каравула. Нядаўна яму прысвоена званне старшага лейтэнанта унутранай службы. Радасць з ім раздзяліла і маці, Галіна Міхайлаўна.

Апрача сына Аляксандра ёсць яшчэ за каго парадавацца і Аляксандру Міхайлавічу – яго дачка, Крысціна, сёлетняй вясной закончыла 9 класаў з адзнакай. І сёння яна патэнцыяльны прэтэндэнт на тое, каб цераз два гады замацаваць свой поспех.

А вось Вікторыю Вырвіч родныя віншавалі сёлета двойчы. Спачатку як выпускніцу Комсеніцкай сярэдняй школы, якую яна скончыла з залатым медалем. Пазней Віка стала студэнткай БДЭУ ў Мінску.  Поспехі з ёй раздзяліў і бацька, Анатоль Міхайлавіч.

Самы малодшы ўнук Веры Вікенцьеўны, Жэня, яшчэ толькі пайшоў у другі клас. Усе поспехі і добрыя адзнакі ў яго яшчэ наперадзе. Бабуля ж, кожны раз чакаючы ў госці, рыхтуе для яго самыя лепшыя прысмакі. Маленькія дзеці патрабуюць асаблівых клопатаў. Хлапчук адносіцца да яе таксама з асаблівай павагай. Кажа: “Бабуля мая — самая лепшая!”

НА ЗДЫМКАХ: ветэран працы Вера Вырвіч каля свайго дома ў в. Ахімкавічы; перадавы камбайнер ААТ “Круглянская Іскра” Аляксандр Вырвіч; школьная медалістка, а цяпер студэнтка сталічнай ВНУ Вікторыя Вырвіч.

Аляксандр ПАЎЛАЎ.

Фота аўтара.