Яшчэ са школы мы ведаем крылаты выраз: лес – наша багацце. Другое пытанне: наколькі мы ўмеем гэта багацце аберагаць?

Яшчэ са школы мы ведаем крылаты выраз: лес – наша багацце. Другое пытанне: наколькі мы ўмеем гэта багацце аберагаць? І тут усё часцей і ўсё больш пераконваемся ў тым, што лес мы не надта любім і не надта аб ім клапоцімся (я не маю тут на ўвазе спецыяльныя службы). Адна справа, калі шукаем у лесе асабістую выгаду – грыбы, ягады, дровы і т.д. У адваротным жа кірунку можам выкінуць на паляне, дзе яшчэ ўчора раслі грыбы ды ягады, і цялежку дамашняга смецця. А ўжо аб пакінутых рэштках ад усемагчымых “пікнічкоў” на прыродзе і ўспамінаць не варта. Гэта – даволі звыклы малюнак.
Кожны год раённая інспекцыя прыродных рэсурсаў і аховы навакольнага асяродзя сумесна з юнымі актывістамі “зялёнага патруля” вывозяць з месцаў масавага адпачынку, асабліва з берагоў Друці, не адзін трактарны прычэп смецця. А новы воз і зараз там.
На мінулым тыдні супрацоўнікі інспекцыі прыродных рэсурсаў і рэдакцыі газеты “Сельскае жыццё” сумесна са спецыялістам Круглянскага лясніцтва і грамадскім актывістам арганізавалі рэйд уздоўж па-вясноваму паўнаводнай Друці.
Для таго, каб пераканацца ў чалавечай абыякавасці да прыроднага хараства, хапіла не больш двух-трох кіламетраў. Паўсюдна бачны сляды аўтаматызаванага чалавека, які, асядлаўшы аўтамабіль ці трактар, мала клапоціцца пра тое, што ў яго пад коламі. Пра афіцыйную дзялянку, якая хоць пляжыцца з пэўнымі нюансамі, доўга гаварыць не хочацца. Няхай правильнаць выканання гэтых работ кантралююць спецыялісты лясной аховы. Тым больш, што канчатковая вырубка яшчэ не завершана. А вось за лясную дарогу, што вядзе з гэтай самай дзялянкі да цывілізаванага шляху ў бок Круглага, спытаць варта ўжо зараз. Бо ўся яна ў вялізных каляінах ад шматтоннай тэхнікі, ды яшчэ з раскіданымі бярвеннямі. Няўзброеным вокам бачна, што вазілі лес у самую вясновую распуціцу, не дачакаўшыся, пакуль дарога падсохне. Адсюль і вялізныя каляіны. А што да бярвення ў гразі, дык каму яны цікавыя – адным больш, адным менш… Нездарма ж кажуць: “Што з возу ўпала – тое прапала”. Застаецца толькі напомніць, што згодна з правіламі віноўнік абавязаны прывесці дарогу ў належны стан.
А тым часам “Ніва”-усюдыход хутка вывезла нас на паляну, дзе да 90-х гадоў праводзілася шматлікія масавыя гарадскія мерапрыемствы. Паляна як паляна. Роўная і прыгожая ад яркага колеру вясновай травы. Прывабны малюнак псуе, бадай, толькі адно старое паваленае дрэва.
А вось далей пайшлі новыя непажаданыя сустрэчы. У прыватнасці, начальнік раённай інспекцыі прыродных рэсурсаў і аховы навакольнага асяроддзя В.М. Атрашкевіч склаў два пратаколы за паркоўку аўтамабіляў паблізу ракі (бліжэй 30 метраў пад’езд забаронены). Уладальнікаў легкавікоў, на шчасце, доўга шукаць не давялося – яны рыбачылі непадалёку. Усе – людзі не мясцовыя. Будзе ім навука на будучае, бо кожны павінен заплаціць штраф.
Куды складаней, вядома, адшукаць тых, хто пакідае пасля сябе ўсемагчымае смецце, дзе ў першую чаргу блішчаць пластыкавыя бутэлькі, усемагчымыя рэшткі цэлафанавых пакетаў і шкляная тара. Тут, калі не злавіў за руку, нікому нічога не дакажаш. А не злоўлены – то і не вінаваты.
Падобных міні-звалак сустрэлі за час паездкі добры дзясятак, звычайна схаваных пад кустамі. Відаць, той, хто гэта рабіў, рашыў, што так будзе больш цывілізавана. Як бы там ні было, а пасля сябе ён усё ж «прыбраў». Ды і перад сваімі спадарожнікамі менш сорамна…
А мог бы па-гаспадарску за-грузіць рэшткі ад “пікніка” у багажнік свайго аўто і выгрузіць у бліжэйшы кантэйнер.
Мог бы?!.. А вось не захацеў!
Аляксандр ПАЎЛАЎ.