Сваім нараджэннем пад мірным небам, шчасцем, усім, чым жывём і даражым, мы абавязаны ім – нашым салдатам, загінуўшым і жывым, стаўшым у цяжкі час заслонай на шляху ворага.
Два полі было і ў ветэрана Вялікай Айчыннай вайны, якога, на жаль, ужо няма сярод нас, Сцяпана Лук’янавіча Шэпелева. На адным полі ён працаваў да сёмага поту і быў шчаслівы, а на другім ішоў у поўны рост наперарэз ворагам.
Дзяцінства Сцяпана прайшло ў вёсцы Камяншчына. Там вучыўся ў школе, пасля працаваў механізатарам у калгасе «13-ы Кастрычнік». Там жа сустрэў і сваё каханне – дзяўчыну Вольгу.
У пачатку 1941 года Сцяпан паехаў у Мінск, працаваў на будоўлі. Вользе пісаў цёплыя пісьмы, абяцаў, што хутка забярэ яе да сябе ў вялікі горад. На жаль, тым марам і спадзяванням збыцца не давялося. У іх лёс бязлітасна ўварвалася вайна і разлучыла надоўга.
У ліпені 1941 года на тэрыторыі раёна, недалёка ад вёсак Ала-дзінка і Баравуха з’явілася першая група партызан. Увайшлі ў яе, у асноўным, ваенныя, якія, трапіўшы ў акружэнне, адыходзілі на ўсход пад націскам ворага. Групу ўзначаліў памочнік камандзіра танкавага палка Сяргей Жунін. Так і быў створаны атрад “Сяргея”, у які трапіў і Сцяпан Шэпелеў.
Партызаны не сядзелі склаўшы рукі. Грамілі нямецкія гарнізоны, душылі паліцаяў, наганялі жах на ворага. Зноў і зноў узляталі ў паветра склады з боепрыпасамі, грукацелі пад адхон варожыя эшалоны. А родны лес надзейна аберагаў і хаваў у сваіх непралазных хмызняках адчайных, баявых хлопцаў, сярод якіх быў і Сцяпан Шэпелеў.
У атрад даходзілі паведамленні, што ворага гоняць назад, на захад. З вялікай радасцю ўспрымалі весткі аб вызваленых гарадах. І асабліва крыўдна было ў такія дні, калі гінулі таварышы па зброі. Пад Шапялевічамі партызанская група нарвалася на нямецкую засаду. Для многіх хлопцаў з атрада гэты бой стаў апошнім.
У 1944 годзе партызанскі атрад злучыўся з падраздзяленнямі Чырвонай Арміі. Сцяпана залічылі ва ўзвод цяжкай артылерыі. Прымаў салдат удзел у вызваленні горада Мінска. Камандзір батарэі Філяеў быў рады, што пад яго камандаванне трапілі такія байцы, як Пракуданаў, Шашылаў, Каламеец, Шэпелеў. Яны разумелі яго з аднаго толькі паўслова, руху. Гарачыя, смелыя, з імі лёгка і проста было ісці ў бой.
Ішлі баі за горад Ваўкавыск. Немцы ўпарта супраціўляліся, маленькі гарадок тройчы пераходзіў з “рук у рукі”. У адным з такіх баёў Сцяпан быў цяжка паранены, праляжаў 8 гадзін без перавязкі, пакуль падаспела меддапамога. Доўга лячыўся ў шпіталі, дагнаў свой разлік на тэрыторыі Латвіі.
Перамогу сустрэлі пад г. Кёнігсбергам. Гэты дзень стаў памятным для франтавіка на ўсё жыццё, дзень трыумфу ўсяго свету.
Вярнуўся ў родныя мясціны Сцяпан у 1946 годзе з заслужанымі баявымі ўзнагародамі, сярод якіх быў і медаль “ За адвагу”. Яго атрымаў баец пад горадам Унгсенбургам, дзе разлік батарэі пад камандаваннем Філяева першым прыняў бой з варожымі танкамі.
Дачакалася Сцяпана Вольга, у хуткім часе яны пажаніліся. Пасялілася маладая сям’я ў вёсцы Старае Радча. Сцяпан сеў на трактар, пачаў аднаўляць зруйнаваныя вайной калгасныя палеткі, а Вольга пайшла працаваць на ферму. Выгадавалі Шэпелевы чацвёра дзяцей, якія сталі паважанымі людзьмі. Цяпер нашчадкі свята захоўваюць памяць пра свайго дзядулю, прадзядулю, які ваяваў дзеля таго, каб яны жылі пад мірным небам.
Святлана Варапаева.