Кожнай раніцай выхаванцаў 1–й малодшай групы дзіцячага садка №3 з добрай усмешкай і ласкай сустракае выхавацель Людміла Лапо.

Кожнай раніцай выхаванцаў 1–й малодшай групы дзіцячага садка №3 з добрай усмешкай і ласкай сустракае выхавацель Людміла Лапо. Людміла Мікалаеўна – чалавек творчы і ініцыятыўны, з ёю побач цікава і дзецям, і дарослым, бо яна заўсёды ў пошуку нечага новага і незвычайнага.
Аб тым, што Людміла Мікалаеўна – педагог здольны, сведчыць многае. А ў прыватнасці тое, што ў 2012 годзе па выніках абласного конкурсу “Лепшы выхавацель”, які праходзіў сярод педагогаў дашкольнай адукацыі Магілёўшчыны, паспяхова прайшоўшы ўсе этапы адбору, заняла трэцяе прызавое месца, атрымала Ганаровую грамату, Падзячнае пісьмо і каштоўны падарунак. А па выніках раённага працоўнага спаборніцтва за 2012 год Людміле Мікалаеўне прысвоена званне “Лепшы па прафесіі”.
Сакрэт яе поспеху просты і зразумелы кожнаму. Ён у тым, што яна самааддана і шмат працуе, па-сапраўднаму любіць сваю справу, любіць дзяцей і ведае, што іначай і жыць немагчыма. А сама яна гаворыць тое, што ў іх у садку цудоўны, дружны калектыў педагогаў, і вопытны кіраўнік з вялікім педагагічным стажам – Наталля Андрэеўна Шчацінка. Сваю перамогу ў мінулым конкурсе лічыць заслугай усяго калектыву дашкольнай установы.
Нарадзілася і расла Людміла Мікалаеўна ў вёсцы Карманоўка суседняга Бялыніцкага раёна.
— Але карані мае пайшлі з Кругляншчыны, — паведала яна мне пры сустрэчы. – Бацька нарадзіўся ў Боўсевічах. Ды і продкі маці таксама жылі на Кругляншчыне. Бацькі мае пазней пераехалі жыць у вёску Арава Круглянскага раёна, і да гэтай пары там жывуць. Бацька працаваў механізатарам у калгасе “Свабода”, маці даяркай на мясцовай ферме. Пра іх і ў раённай газеце некалі пісалі. Цяпер ободва ўжо пенсіянеры. У Круглым жывуць мае брат і сястра. Тут яны знайшлі сабе справу па душы.
А ў Людмілы з дзяцінства была мара – стаць настаўніцай. Любімай забавай дзяўчынкі стала тады гульня ў школу. Людміла ўмела захапіць малодшых дзяцей, прыдумаць для іх нешта цікавае. Калі закончыла 8 класаў Эсьмонскай школы, цвёрда вырашыла: надалей паспрабуе паступаць у педагагічнае.
Мінулі гады. І цяпер Людміла Мікалаеўна з радасцю мовіць:
— Мара мая збылася, я стала педагогам. І ніколькі не шкадую, не лічу памылкай тое, што пайшла на спецыяльнасць “дашкольнае выхаванне”. Працаваць з маленькімі дзеткамі так захапляльна і цікава. Яны яшчэ толькі-толькі пачынаюць усведамляць сябе, а ты дапамагаеш адкрываць ім у колерах і гуках, гульнях найцудоўнейшы свет жыцця.
Закончыўшы Магілёўскае педагагічнае вучылішча (калі заканчвала, яно ўжо набыло статус каледжа), я прыехала працаваць піянерважатай у Філатаўскую школу. У той год і замуж выйшла за хлопца са сваёй роднай Карманоўкі. З Андрэем разам раслі, з маленства сябравалі. Калі дачушка Насця ў нас нарадзілася, я крыху ў бацькоў у Араве пажыла, а калі выйшла з водпуску па догляду дзіцяці, мы з мужам пачалі жыць у Круглым. Тады я прыйшла працаваць выхавацелем у дзіцячы сад №3. Разам са мной дзяцей малодшай групы даглядаюць выхавацель Клаўдзія Піткоўская (мы з ёй працуем пазменна) і памочнік выхавацеля Валянціна Шульганава. Яны даўно працуюць у садку, любяць дзяцей. Калісьці і мая дачушка разам са мной (працягвала Людміла аповед) прыйшла ў дзіцячы сад. Цяпер Насця ўжо вучыцца ў Мінску ў педуніверсітэце імя М. Танка. Сынок Ілля ходзіць у чацвёрты клас. Вось як хутка ляціць час. Тыя дзеткі, якіх я прыняла маленькімі шаснаццаць гадоў назад, ужо становяцца самастойнымі, выбіраюць свой шлях у жыцці. Час бяжыць і ўсё мяняецца, і выхаваўчыя метады таксама. Педагог заўсёды павінен быць у творчым пошуку, без гэтага немагчыма.
Гэтыя свае словы Людміла Мікалаеўна пацвярджае справай. Яна, найперш, таленавіты арганізатар. А на святах і ранішніках для дзетак вельмі артыстычна выконвае ролі казачных герояў. Дзяцей яна вучыць любіць і шкадаваць усё жывое. Распрацоўвае і друкуе ў навукова-метадычным часопісе “Пралеска” свае работы па выхаваўчай праектадзейнасці экалагічнага напрамку. Набывае завочна і вышэйшую адукацыю ў МДУ імя А. Куляшова.
— Цяжка, напэўна, ўсё паспець? — задала я пытанне Людміле Мікалаеўне.
— Справіцца лягчэй з усімі справамі тады, калі робіш усё з энтузіязмам і радасцю, — адказала яна мне. – А я без сваіх дзетак ужо жыцця не ўяўляю. Яны для мяне, — прызналася, — усе родныя, свае. Калі адлучаюся некуды, час сесіі, час водпуску — сумую без іх. – Вось, чуеце, закончыўся ўжо пасляабедзенны сон, загаманілі дзеці.
І Людміла Мікалаеўна заспяшалася ў сваю групу. Праз хвіліну яе ўжо акружылі хлопчыкі і дзяўчынкі.
С. ВАРАПАЕВА.
НА ЗДЫМКУ: Людміла Лапо.
Фота А. Шэрашавай.