Кажуць мова мая аджывае
Век свой ціхі: ёй знікнуць пара.
Для мяне ж яна вечна жывая,
Як раса, як сляза, як зара.

Кажуць мова мая аджывае
Век свой ціхі: ёй знікнуць пара.
Для мяне ж яна вечна жывая,
Як раса, як сляза, як зара.
Гэтымі радкамі-прызнаннем вялікага беларускага паэта Пімена Панчанкі у любові да роднага слова і пачалося маленькае свята, да якога вучні рыхтаваліся загадзя. Таму прайшло яно цікава. Кожны з шасцікласнікаў у гэтыя хвіліны зразумеў і адчуў: «Наша слова — самае цудоўнае і непаўторнае, яно мае шмат адценняў і колераў, якімі можна перадаць пачуцці». На роднай мове размаўлялі нашы продкі. А новае пакаленне павінна зберагчы моўны скарб і перадаць у спадчыну дзецям, унукам і праўнукам, каб не парушыць повязь вякоў.
Дзяўчынкі-вядучыя Марыя Таскаева І Ганна Дайнэка расказалі аб гісторыі беларускай мовы, якая, даказана, пачала складвацца ў XIII стагоддзі. Яна ўвабрала ў сябе дыялекты старажытнарускай мовы. Вучоныя сведчаць, што беларуская мова найбліжэй стаіць да старажытнай славянскай гаворкі. Значыць, яна — духоўны помнік даўніны.

Адна за адной перагортваліся старонкі вуснага часопіса. Вучні адказвалі на розныя пытанні, асабліва цікава ім было параўноўваць адрозненне слоў рускай і беларускай мовы. Самым кемлівым і эрудыраваным вядучыя раздавалі фішкі. Як аказалася, 6-ы клас “Б” добра ведае родную мову, і ў гэтым пэўная заслуга настаўніцы, Святланы Генадзьеўны, якая знаходзіць шмат розных падыходаў, каб вучні лепш засвойвалі матэрыял, любілі і паважалі роднае слова.
У канцы ўрока падлічылі фішкі і назвалі прозвішчы тых, хто больш за ўсіх даў правільных адказаў на пытанні. Гэта Аркадзь Белаус,Крысціна Мяцеліца, Юлія Зямскова, Валянціна Коваль, Вікторыя Лышчанка, Арцём Пашкоўскі, Дар’я Аханькова.
Закончыўся ўрок словамі-прызнаннем: “Мы будзем заўсёды любіць і шанаваць сваю родную мову”.
Святлана Варапаева.
На здымках: урок, прысвечаны Міжнароднаму дню роднай мовы, у 6 “Б” класе СШ №1.