Віктар Міхайлавіч Верхаводкін застаўся верным роднаму куточку на ўсё жыццё. Слабодка — месца, дзе ён нарадзіўся, цяпер ускраіна гарадскога пасёлка Круглае, а раней гэта была вёска. Ціхая, пакрытая зелянінай прысад.

Віктар Міхайлавіч Верхаводкін застаўся верным роднаму куточку на ўсё жыццё. Слабодка — месца, дзе ён нарадзіўся, цяпер ускраіна гарадскога пасёлка Круглае, а раней гэта была вёска. Ціхая, пакрытая зелянінай прысад. Вуліцы і зараз захавалі вясковы лад і цішыню. Зусім побач, за агародамі коціць хвалі Друць. Патанае мінулае ў цёмных вірах, нараджаецца новае. Людзі жывуць, працуюць, захоўваюць традыцыі продкаў, цэняць працавітасць і сумленнасць. Віктар Міхайлавіч рады, што жыве побач з людзьмі, многіх з якіх ведае з маленства. Па гэтай цёплай зямлі бегаў ён хлапчуком, а цяпер крочыць сталым паважаным чалавекам. Працуе Віктар Міхайлавіч аўтаэлектрыкам у аграпрамтэхснабе. А ў час ўборкі ўраджаю вось ужо каторы год узначальвае брыгаду аператараў КЗС у ЧСУП “Круглянскі-Агра”.
— Павага людская нікому не даецца проста так. Яе патрэбна заслужыць адносінамі да лю-дзей, паводзінамі, працай. – Так заўсёды казаў сваім дзецям Міхаіл Іванавіч, бацька Віктара. Дзяцей у сям’і гадавалася чацвёра: дачка і тры сыны. Маці, Ніна Яўціхаўна шмат гадоў адпрацавала ў аддзяленні сувязі, а бацька – загадчыкам нафтабазы.
Асабістым прыкладам яны ўкладвалі ў дзяцей усё лепшае: стараннасць, працавітасць, дабрыню.
У кожнага чалавека свой лёс, але часам яго можа крута павярнуць які-небудзь выпадак, або іншы чалавек, з якім зводзіць жыццёвая дарога. Так адбылося і з Віктарам. Да гэтай пары з болем успамінаецца яму страта блізкага чалавека. Віктар толькі-толькі закончыў школу, калі памёр бацька. Малодшы брат яшчэ вучыўся ў школе, яму патрабавалася падтрымка.
— Вучыцца не паеду, пайду працаваць, — паведаміў Віктар маці сваё добра абдуманае рашэнне. Маці хацела, каб сын вучыўся далей, хоць і цяжка ёй даводзілася без гаспадара. Віктар паступіў так, як падказвала сэрца, пашкадаваў маці.
На тэрыторыі саўгаса “Круглянскі” будавалася палівачная станцыя і юнак прыняў непасрэдны ўдзел у яе пабудове. Пасля ўводу станцыі ў эскплуатацыю, застаўся працаваць у МУААС. У саўгасе “Круглянскі” налічвалася 700 гектараў палівачных зямель. Вырошчвалі гародніну, травы палівалі, каб лепей раслі.
Інжынерам-электрыкам на станцыі працаваў Павел Мікалаевіч Белянсон — высокакласны спецыяліст і чалавек шчырай душы. Паўлу Мікалаевічу спадабалася тое, што Віктар вельмі цікавіцца электраабсталяваннем. Пачаў вучыць ён хлопца, паказваць і расказваць, як дзе што наладжваецца. У хуткасці Віктар усё асвоіў, здаў экзамен і атрымаў допуск да электраабсталявання. Віктар Міхайлавіч з цеплынёй успамінае старэйшага сябра, які дапамог яму калісьці вызначыць свой напрамак у жыцці.
Беглі гады. Час ва ўсё ўносіў значныя карэктывы. Пасля вядомай усім сумнай перабудовы МУААС перастала дзейнічаць, палівачную станцыю закрылі.
— Але якраз у 1992 – 1993 гадах, — расказвае далей Віктар Міхайлавіч, — дабудоўвалася КЗС у саўгасе “Круглянскі”. Я прымаў непасрэдны ўдзел у электраналадцы: быў спачатку слесарам, пазней – інжынерам-электрыкам. Калі перайшоў у сельгасхімію, дзе прапанавалі пасаду інжынера-электрыка (у 2003 годзе прадпрыемства аб’ядналі з сельгастэхнікай), працягваў і да гэтай пары працягваю на дагаворнай аснове абслугоўваць электраабсталяванне КЗС у ЧСУП “Круглянскі-Агра”. Дзяжурыць на КЗС і мой малодшы брат Сяргей, а таксама сын Міхаіл – пастаяннае месца працы якіх у ПМК-266, Сяргей Трыпуцін, які працуе ў вучэбным камбінаце, Аляксандр Халява, які ўжо на пенсіі. Такая вось сфарміравалася ў нас дружная каманда.
— Міхаіл – гэта мой малодшы сын, — патлумачыў Віктар Міхайлавіч. — Выгадавалі мы з жонкай Таццянай Пятроўнай дваіх дзяцей. Дачка Вольга жыве ў Магілёве, а сын тут, побач з намі. Жонка разумее, што я вельмі заняты на працы, і я ўдзячны ёй за гэтае разуменне.
А ў аграпрамтэхснабе цяпер мая справа, — працягваў, — рамонт электраабсталявання тэхнікі.
І трэба сказаць пра тое, што Віктар Міхайлавіч лічыцца на прадпрыемстве высокласным спецыялістам, добрасумленным і адказным працаўніком. Ён – чалавек на сваім месцы.
Кожны вечар стомленага, але шчаслівага, сустракае Віктара Міхайлавіча родная вуліца на ўскраіне пасёлка. І ён крочыць па ёй радасны, шчаслівы тым, што ў родным куточку знайшоў прызванне і павагу.
С. ВАРАПАЕВА.
НА ЗДЫМКУ: грашовую прэмію Віктару Верхаводкіну ўручае на раённым свяце «Дажынкі-2011» старшыня райвыканкама Анатоль Дуцько.
Фота В. Кубека.