Да цэнтральнай МТФ СВК “Друць” мы пад’ехалі раніцай. Унутры памяшканняў чуліся галасы працаўнікоў-жывёлаводаў: раздавалі корм, чысцілі стойлы. На МТФ заканчвалася ранішняя дойка.

Да цэнтральнай МТФ СВК “Друць” мы пад’ехалі раніцай. Унутры памяшканняў чуліся галасы працаўнікоў-жывёлаводаў: раздавалі корм, чысцілі стойлы. На МТФ заканчвалася ранішняя дойка. Водар сенажу, змешаны з пахам сырадою, сухога сена і лёгкага марозіка, стаяў у паветры.
Загадчыца фермы Людміла Лазоўская крыху вызвалілася ад сваіх будзённых спраў і разам з ёй мы накіраваліся да памяшкання цялятніка.
— Добра працуюць нашы цялятніцы, — па дарозе гаварыла мне Людміла Міхайлаўна, каб ужо завочна пазнаёміць з руплівымі працаўніцамі. – Вось тут, — паказала, адчыняючы дзверы, — у нас маленькія цяляткі да паўгадовага ўзросту знаходзяцца. Даглядаюць іх Любоў Спірыдонава і Гульшан Рузімуратава. Працуюць яны амаль без выхадных, з раніцы да вечара знаходзяцца ў цялятніку. Аддача за клопат добрая – прывагі за суткі складаюць па 500 – 600 грамаў на галаву. А каб вынікі заўсёды радавалі, і рацыён належны ўстаноўлены, якога строга прытрымліваюцца: малышам даём удосталь сена, а раніцай яшчэ і па паўтара кілаграма канцэнтратаў на галаву.
У твар дыхнула цяплом. Цяляты, пярэстыя з белымі плямкамі, а адзін бычок-пястун зусім белы, за гэта яго і назвалі Умка, павярнулі галовы, перасталі перажоўваць сена. Потым супакоіліся і зноў узяліся за смачны «сняданак».
— Яны чужых адчуваюць, — уступіла ў размову Любоў Спірыдонава, — пяцьдзесят пяць цялятак тут у нас на доглядзе і ў кожнага свой характар. Пад вясну, — працягвала яна, — пасля масавых ацёлаў пачнецца папаўненне і аднаўленне групы. Большасць гадаванцаў перавядзём у другі цялятнік на дарошчванне. На дарошчванні ў нас з нядрэннымі паказчыкамі працуе сямейны падрад: Уладзімір і Зінаіда Галкоўскія. Цяляты на новым месцы будуць атрымліваць сутачны рацыён: сена плюс два кілаграмы канцэнтратаў і да ўсяго гэтага прыбавіцца яшчэ і сянаж. У час выпасу пойдуць на выган на падножны корм. Мы ж у групу набяром месячных цялятак (да гэтага ўзросту іх даглядаюць даяркі), будзем выпойваць малаком, пакуль добра не акрэпнуць. Гадаванцы атрымаюць належныя прышчэпкі, каб не хварэлі.
Калі ж гаварыць аб здароўі малых, дык тут трэба аддаць належнае нашым першым памочнікам — ветэрынарам. Аляксандр Пушны — былы галоўны ветэрынарны ўрач раёна цяпер стаў працаваць ад ветэрынарнай станцыі ўрачом-тэрапеўтам у нашай гаспадарцы. Дзякуючы яго вялікаму вопыту, веданню сваёй справы падзяжу маладняку зусім не бывае. Бачыш: цялятка хілае, слабенькае, тады ўся ўвага яму – ратуем, вяртаем да жыцця. Вось як і гэты, — паказвае на кругленькага чорнага гадаванца з лахматай галавой і маленькімі рожкамі, — такі слабенькі быў, думалі прападзе, а цяпер вось ужо бадаецца.
— Трэба сказаць дзякуй за вялікі клопат і падтрымку і галоўнаму ўрачу гаспадаркі Алене Сімаковай. Гэтыя людзі заўсёды тут, на ахове здароўя жывёлы.
Сама Любоў Спірыдонава ўжо пяць гадоў на сваім нязменным пасту. Першыя яе гадаванцы-пестуны даўно сталі каровамі, даюць добрае малако, іх дзеткі зноў і зноў праходзяць праз рукі клапатлівай даглядчыцы і яе сяброўкі Гульшан Рузімуратавай.
— Умовы працы ў нас добрыя, — на развітанне гавораць яны абедзве. – Ёсць дзе памыцца, пераапрануцца. У памяшканні цялятніка цёпла, без скразнякоў. Ды і сама вёска набыла статус аграгарадка, папрыгажэла на вачах.
З іхнімі словамі нельга не пагадзіцца. Застаецца толькі пажадаць руплівым жанчынам новых поспехаў і яшчэ больш плённай працы ў наступаючым Новым годзе.
С. ВАРАПАЕВА.