«Я ўжо шмат гадоў па гэтай сцяжынцы хаджу, прывыкла вельмі, і хоць і на заслужаным адпачынку ўжо па гадах, а не хачу пакідаць сваёй справы. Разам з мужам Уладзімірам шчыруем на дарошчаванні БРЖ.

«Я ўжо шмат гадоў па гэтай сцяжынцы хаджу, прывыкла вельмі, і хоць і на заслужаным адпачынку ўжо па гадах, а не хачу пакідаць сваёй справы. Разам з мужам Уладзімірам шчыруем на дарошчаванні БРЖ. Клапатлівая, адказная гэта справа, але вынік маем станоўчы», — так казала мне пры чарговай сустрэчы Зінаіда Галкоўская, цялятніца МТФ “Радча” СВК “Друць”. З Зінаідай Раманаўнай сустракаемся мы не ўпершыню. Бо заўсёды яна ў перадавіках ходзіць, працалюбству гэтай жанчыны любы пазайдросціць можа.
— Вось у гэтым памяшканні ў нас утрымліваюцца маленькія цяляткі, — казала яна, адчыняючы дзверы ў цялятнік. – Тут цёпла. Саломы на подсціл гадаванцам уволю хапае, і рацыён добры. Вока радуецца гледзячы, як добра набіраюць яны вагу. Але дзеля гэтага трэба і добра пастарацца, бо ўсё ўручную робім: і чысцім, і падсцілаем, для меншых малако, а для большых ваду прывозім, поім цялятак. Пад рукамі заўсёды конь, без яго нельга ніяк управіцца. І, вядома, мужчынскія моцныя рукі тут патрэбны. Таму і працуем дружна, зладжана ўдваіх з мужам. Зараз у нас на дарошчванні ў двух памяшканнях 200 галоў цялят ад месяца да трох і ад трох да шасці. Сярэднесутачныя прывагі складаюць да 900 грамаў. Ядуць цяляты камбікорм, муку, сена, атрымліваюць мінеральныя дабаўкі.
Хочацца сказаць дзякуй заатэхнікам і галоўнаму ветэрынарнаму ўрачу нашага сельгаспрадпрыемства Алене Сімаковай. Вялікая яе заслуга ў тым, што цяляты растуць здаровенькімі.
— Вось ніколі і не думала, — казала Зінаіда Раманаўна, — што буду жыць у Навапруддзі, працаваць на Радчанскай ферме. У кожнага з нас свой лёс. Я нарадзілася ў Боўсевічах, там і школу закончыла, паступіла ў Буйніцкае ПТВ. А потым працавала майстрам-наладчыкам абсталявання ў тагачаснай райсельгастэхніцы. Ездзіла па фермах раёна, мяняла на новыя або рамантавала даільныя апараты. А муж родам з Навапруддзя. Нейкі час мы працавалі ў адной арганізацыі, так і пазнаёміліся. У Навапруддзі і пачалі жыць пасля вяселля. Уладзімір Іванавіч перайшоў працаваць у жывёлагадоўлю. А ў 90 гады я трапіла пад скарачэнне штатаў. Тады і пайшла дапамагаць мужу ўпраўляцца з жывёлай. І ніколькі не шкадую цяпер аб тым сваім рашэнні. У жывёлагадоўлі знайшла сваё прызванне.
— І дома мы працуем разам, — дадала, — трымаем гаспадарку. У нас трое дарослых дзяцей, маем унукаў. Хочацца і ім дапамагчы.
Непрыкметна для іх, вясковых працаўнікоў, бяжыць у справах і хлопатах час. І некалі ім асабліва доўга затрымлівацца за размовай. А я магу сказаць адно: на такіх людзях, як Зінаіда Раманаўна, трымаецца гаспадарка, такія памнажаюць яе дабрабыт.
С. Варапаева.
на здымку: Зінаіда Галкоўская.
фота Ю. Ходас.