Супрацоўнікі аддзела абслугоўвання і інфармацыі раённай бібліятэкі зноў падрыхтавалі цікавую і насычаную праграму. У чарговы раз на пасяджэнні клуба “Сустрэчы” прайшла прэзентацыя зборніка нашага
таленавітага земляка, мясцовага паэта Дзмітрыя Магдалёва “Ищите Господа”, выдадзенага ў раённай бібліятэцы.

У чытальнай зале сабраліся паклоннікі творчасці паэта. Тут жа была аформлена і тэматычная выстава “І вечнасць радка, як вечнасць жыцця”. На сустрэчу прыйшлі таксама прадстаўнікі Вішоўскай Царквы “ Благодать Христа”, якія віншавалі аўтара з выхадам новага зборніка. У іх выкананні гучалі песні і вершы.
Дзмітрый Магдалёў – паважаны, вядомы ў нашым раёне чалавек. Нямала часу адпрацаваў ён і на кіруючых раённых пасадах.
І заўсёды жыла паэзія ў яго душы, нараджаліся шчырыя вершы. Тэматыка разнастайная, у большасці вершы разважальнага філасофскага жанру з глыбокім роздумам над жыццём. Дзмітрый Пятровіч лічыць, што ўсё нам даецца ад Бога. І кожны чалавек павінен жыць з Божымі запаведзямі ў душы, жыць па законах дабрыні і спагады да іншых. Ды і як жа інакш. Жыццё даецца чалавеку адзін раз, а час хуткаплынней чым вада. Трэба памятаць, што ніякія справы нельга адкладваць на пасля, і калі ты сёння не знойдзеш суладдзя ў сваёй душы, не зразумееш, для чаго на зямлі тваё існаванне, то заўтра можа быць позна. У зборніку “Ищите Господа” вершы рэлігійнага зместу.
А калі прадоўжыць размову наконт тэматыкі, то многія вершы, якія друкаваліся раней, прысвечаны роднаму куточку,вёсцы, якую змёў з твару зямлі вецер Чарнобыля. Засталася ў сэрцы памяць. Бо ўсё лепшае чалавек атрымлівае ад сваіх вытокаў. І часам агорне сум па нечым дарагім і незваротным, успомняцца твары людзей, якія жылі ў яго роднай вёсачцы.
Вёска Жаролы, дзе нарадзіўся Дзмітрый Пятровіч, – адна са старэйшых вёсак у Слаўгарадскім раёне (Кульшыцкім сельсавеце). Паходжанне яе звязана з ямамі (жарола пасля выгарання торфу). Жылі ў ёй спакон веку добрасумленныя працавітыя людзі. У той час, калі Дзмітрый яшчэ школьнікам быў, у вёсцы налічвалася 80 двароў.
Яго бацькі, абодва, карэнныя жыхары Жарол.
Бацька, Пётр Кузьміч, у гады вайны быў яшчэ няпоўнагадовым. Ён разам з сястрой Дар’яй рабіў усё магчымае, каб зменшыць пакуты сваёй маці, суцешыць яе, калі забралі ў Нямеччыну сястру Ганну, расстралялі брата Аляксандра. Пасля адна за адной прыйшлі ў хату чатыры пахаванкі.
Дзмітрый – самы старэйшы з чацвярых дзяцей у дружнай і працавітай сям’і Магдалёвых. Хлапчук падрастаў, слухаў расказы старэйшых аб вайне, часта бываў у пушчы, дзе засталіся сляды лясных змагароў. З паўночнага ўсходу паміж Жароламі і Быхавам раскінуліся Быхаўскія лясы, пушча. Бацька расказваў сыну, што ў гады Вялікай Айчыннай вайны там уладарылі партызаны. На гэтай тэрыторыі дзейнічаў і вядомы атрад №13 Грышына.
Юнак адчуваў моцную, нябачную сувязь з продкамі, якія наказвалі нашчадкам жыць добрасумленна і шчасліва, берагчы зямлю-карміцельку. Так і жылі шчасліва. Да Чарнобыльскай бяды.
Жаролам, як і многім вёскам Чарнобыля, дастаўся палыновы лёс. Цяпер там мёртвая пустыня. Яму было наканавана стаць паэтам, каб расказаць пра сваю зямлю, яе боль.
Усяго з друку выйшлі тры зборнікі паэта – “Зямля мая, журба мая, маё каханне”, “Осени первый привет”, “Я прочту, что на серце написано”. Таксама у раённай бібліятэцы выдадзены зборнікі “ Родному краю”, “Как в зеркало смотрите в Библию”, “Ищите Господа”.
Дзмітрый Пятровіч расказаў прысутным на прэзентацыі, што пасля школы ён паступіў вучыцца ў Пінскі гідрамеліярацыйны тэхнікум. Правучыўся ў тэхнікуме год і пайшоў служыць у Армію. А калі вярнуўся працягваць вучобу, трапіў у адну групу з дзяўчынай Людмілай. Так і каханне сваё сустрэў. Разам яны атрымлівалі спецыяльнасць гідратэхніка, а пасля тэхнікума ўжо разам паехалі па накіраванню на працу ў Клічаўскі раён. А потым, як лепшыя спецыялісты, яны пераехалі ў Краснаполле, дзе Дзмітрый Пятровіч спачатку працаваў прарабам меліяратыўнага ўчастка, а потым заняў адказную пасаду начальніка ўчастка Краснапольскага МУААС. Без адрыву ад вытворчасці скончыў Беларускую сельгасакадэмію. З 1974-га да 90-га Магдалёвы жылі ў Краснаполлі, дзе нарадзіліся дзеці – дачка Надзея, сыны Віктар і Пётр.
У Круглае перасяліліся пасля Чарнобыльскай бяды. Да 1995 года працаваў на пасадзе начальніка планавага аддзела ПМК-92.
Вось так горад Круглае стаў родным для гэтай сям’і, круглянская зямля прыдбала яшчэ аднаго адказнага працаўніка і таленавітага паэта. Круглянскай зямлі Дзмітрый Пятровіч таксама пры-свяціў нямала вершаў.
Ён актыўна ўдзельнічаў у грамадскім жыцці, выбіраўся дэпутатам. Даверылі Дзмітрыю Пятровічу і такую высокую пасаду, як старшыня раённага Савета дэпутатаў.
За працоўную дзейнасць захоў-вае шмат ганаровых грамат, сярод якіх і Грамата Вярхоўнага Савета БССР за шматгадовую актыўную работу, высокія паказчыкі ў выкананні заданняў і сацыялістычных абавязацельстваў па меліярацыі зямель.
Удзельнікі клуба “Сустрэчы”, госці з Вішова доўга гутарылі, вялі дыскусію наконт існавання чалавека, Бога, Царквы. Кожны прысутны выказваў сваю асабістую думку. І ўсе асабліва ўважліва слухалі Дзмітрыя Пятровіча, яго глыбокія разважанні, яго аповеды аб жыцці.
У восеньскую непагадзь за вакном прысутных тут абяднала паэтычнае важкае слова, саграваў цяплом духмяны чай у кубках на стале. І доўга нікому не хацелася разыходзіцца.
Але наперадзе новыя сустрэчы. Яны абавязкова будуць. Будуць гучаць і новыя вершы.
Святлана Варапаева.