Журналісцкія шляхі-дарогі звялі мяне з Мікалаем Бабарыкіным, вадзіцелем СВК “Круглянскі Рассвет”, звыш дваццаці гадоў назад. Нагодай для нашага знаёмства сталі добрыя працоўныя справы гэтага чалавека.

Журналісцкія шляхі-дарогі звялі мяне з Мікалаем Бабарыкіным, вадзіцелем СВК “Круглянскі Рассвет”, звыш дваццаці гадоў назад. Нагодай для нашага знаёмства сталі добрыя працоўныя справы гэтага чалавека. Што б ён не рабіў, на які б участак яго не накіравалі – ён нязменна ў ліку лепшых.
Мікалай Іванавіч увасобіў у сабе найлепшыя рысы характару сапраўднага хлебароба, бясконца адданага зямлі і справе, якой прысвяціў усё жыццё.
Гэта прафесіянал самага высокага класа, а самае галоўнае — вельмі адказны і сумленны чалавек, — такую характарыстыку даў майму герою кіраўнік гаспадаркі Аркадзь Сцяпанавіч Сімчанка, звычайна вельмі скупы на пахвалу. – На такіх, як ён, трымаецца і гаспадарка наша, і ўвогуле беларуская зямля-карміцелька.
Мікалай Бабарыкін прыйшоў на працу ў калектыў колішняга калгаса “Рассвет” дваццаць пяць гадоў назад, у 1986-ым. Ён – мясцовы, таму ў нейкім прадстаўленні патрэбы не было: аднавяскоўцы з маленства ведалі Мікалая як чалавека вельмі працавітага, шчырага. І літаральна з першых тыдняў работы стаў ён у гаспадарцы сваім у самым поўным сэнсе гэтага слова. Таму, напэўна, ніхто нават з больш сталых па ўзросту і вопыту работы вадзіцеляў ніколькі не здзівіўся і не пазайздросціў, калі менавіта Бабарыкіну кіраўніцтва гаспадаркі даверыла новенькі аўтамабіль ГАЗ-53. І ў самым блізкім часе малады вадзіцель справамі сваімі даказаў усім, што рашэнне тое было правільным. Са сваім самазвалам Мікалай запатрабаваны ва ўсе часы года. Па вясне працуе на пасяўной – дастаўляе у гаспадарку мінеральныя ўгнаенні, падвозіць у поле насенне. Не абыходзіцца без удзелу Бабарыкіна і ніводны сезон нарыхтоўкі кармоў – перавозіць з поля да траншэй сянажную і сіласную масу, дастаўляе да месц складзіравання запрасаванае ў рулоны сена. Адным словам турбот і клопатаў хапала і хапае з вясны да позняй восені. Ды і ўзімку не прастойвае – падвозіць на фермы камбікармы, муку. Нягледзячы на тое, што амаль штодня даводзілася выязджаць у далёкія альбо блізкія рэйсы, заўсёды клапаціўся пра тое, каб ягоны ГАЗ-53 быў у спраўным, дагледжаным стане і не падводзіў у дарозе свайго гаспадара.
У сельскай гаспадарцы няма такіх работ, каб раздзяліць іх на галоўныя і другарадныя. Усе – важныя і патрэбныя. Але да жніва, уборкі ўра-джаю зерневых і зернебабовых культур у Мікалая Іванавіча адносіны асаблівыя. Кожны год ён працуе ў гаспадарцы на галоўным маршруце – “хлебным”, адвозіць намалочанае зерне ад камбайнаў на зернеток. Уставаць на досвітку і класціся спаць за апоўнач – для яго справа звыклая, як і напружаны рытм жніва. Неаднаразова М.І. Бабарыкін станавіўся пераможцам і прызёрам раённага і абласнога спаборніцтва сярод вадзіцеляў, задзейнічаных на адвозцы зерня ад камбайнаў. Але па-сапраўднаму знакавым стаў для яго 2008 год. На старэнькім сама-звале ГАЗ-53, які на той час “адслужыў” свайму гаспадару больш двух дзесяцігоддзяў, Бабарыкін заняў трэцяе месца ў рэспубліканскім спаборніцтве вадзіцеляў, што былі задзейнічаны на перавозцы зерня ад камбайнаў, і быў запрошаны на галоўнае свята земляробаў краіны – фестываль-кірмаш “Дажынкі-2008”, які праходзіў у Оршы. У якасці падарунка прывёз адтуль Мікалай Іванавіч каляровы тэлевізар, масу найлепшых уражанняў і, вядома ж, жаданне працаваць яшчэ больш вынікова. І жаданне гэтае збылося ўжо ў наступным годзе. На ўборцы ураджаю-2009 Бабарыкін перавёз ад камбайнаў на зернеток 1568 тон намалочанага зерня і зноў стаў трэцім ў рэспубліканскім спаборніцтве вадзіцеляў, прымаў удзел у фестывалі-кірмашы “Дажынкі-2009”, які ў той год праходзіў у Кобрыне. На галоўны маршрут года выехаў… на сваім старэнькім грузавіку, які працаваў ужо дваццаць трэці сезон. Дзякуючы гаспадар-скаму догляду “ветэран” ГАЗ-53 ні ў чым не ўступаў у рабоце “навічкам”.
Паспяховым, вобразна кажучы, “умалотным” выдаўся для Бабарыкіна і год 2010. У рэспубліканскім фестывалі-кірмашы на гэты раз удзельнічаць не давялося. Затое была перамога ў абласным спаборніцтве сярод вадзіцеляў, што працавалі на адвозцы збожжа ад камбайнаў на зернесушыльныя комплексы.
Новая працоўная вышыня скарылася Мікалаю Іванавічу Бабарыкіну на сёлетнім жніве. Цяпер ужо на новым ГАЗ-53. З першага і да апошняга дня яго ён зноў шчыраваў на “хлебным” маршруце, нароўні спаборнічаючы з тымі вадзіцелямі, якія працавалі на больш вялікагрузных МАЗах. Як вынік – другое месца ў рэспубліканскім спаборніцтве вадзіцеляў і запрашэнне на фестываль-кірмаш лепшых працаўнікоў вёскі ў Маладзечна.
— У складзе круглянскай дэлегацыі быў мой сябар яшчэ па “Дажынках-2008” Ігар Кавецкі з суседняга СВК “Іскра”, — расказвае Мікалай Іванавіч. – Ён зноў на “паўкрока” апярэдзіў мяне і заняў першае месца ў рэспубліцы. Шчыра павіншаваў я свайго калегу і саперніка ў працы з выдатнай перамогай. Разам радаваліся і за наш Круглянскі раён, прызнаны пераможцам рэспубліканскага агляду-конкурсу “Землекарыстанне высокай культуры земляробства, добраўпарадкаванне машынных двароў, жывёлагадоўчых ферм і комплексаў”.
За перамогу ў рэспубліканскім спаборніцтве М.І. Бабарыкін узнагароджаны дыпломам і дамашнім кінатэатрам. Як кажуць, па заслугах і гонар.
Вярнуўшыся з “Дажынак-2011”, Мікалай Іванавіч зноў уключыўся ў работу. Клопатаў штодня хапае. Але яны только ў радасць лепшаму вадзіцелю СВК “Круглянскі Рассвет”, трохразоваму ўдзельніку рэспубліканскіх фестываляў-кірмашоў працаўнікоў вёскі.
М. ВАДАП’ЯН.
НА ЗДЫМКУ: вадзіцеля СВК “Круглянскі Рассвет” Мікалая Бабарыкіна віншуе на галоўнай сцэне фестывалю-кірмашу ў Маладзечна віцэ-прэм’ер Рэспублікі Беларусь Валерый Іваноў.