Бабіна лета пачалося ў другой палове кастрычніка. Густы туман, які з раніцы вісеў над полем, да паўдня рассеяўся, блішчэла, гарэла пад пазалотай сонца яшчэ не апаўшае з дрэў лісце. А палеткі ўжо апусцелі.

Бабіна лета пачалося ў другой палове кастрычніка. Густы туман, які з раніцы вісеў над полем, да паўдня рассеяўся, блішчэла, гарэла пад пазалотай сонца яшчэ не апаўшае з дрэў лісце. А палеткі ўжо апусцелі. Заканчваецца і ўборка кукурузы. Цяпер механізатары працуюць у полі на ўздыме зябліва. Інтэнсіўна гэтая работа вядзецца і ў СВК “Круглянскі Рассвет”. Наведаўшыся па поле гаспадаркі, якое знаходзіцца паміж вёскамі Дуброва і Елькаўшчына, мы назіралі працэс зяблевага ворыва. Прыгожая гэта з’ява: поле, з якога нядаўна ўбрана кукуруза, увачавідкі ператваралася з жаўтавата-шэрага ў чорнае. Энерганасычаны трактар “Беларус-3522” з абаротным 8-корпусным плугам роўна ішоў праз палетак, пакідаючы за сабой пульхную глебу, у якую вясной наступнага года ляжа новае насенне.
Механізатар Аляксандр Дземчанка спыніў тэхніку на ўскрайку поля. Тут мы з ім і пагутарылі.
Як расказаў Аляксандр Мікалаевіч, на палетках гаспадаркі на ўздыме зябліва задзейнічаны два энерганасычаныя трактары. Механізатар Іван Сімчанка шчыруе на другім полі. А сам Аляксандр ужо пераараў каля тысячы гектараў глебы пад сяўбу азімых і болей за дзвесце гектараў — на зябліва. З раніцы да вечара ён за рычагамі трактара.
— Нарэшце ўсталявалася надвор’е, — прамовіў механізатар, радуючыся нечаканаму вяртанню цяпла, — а то не на кожнае поле ў непагадзь выедзеш, а там, дзе прайшоў дыскатар, і зусім араць немагчыма.
Аляксандр Дземчанка мае каля дваццаці гадоў механізатарскага стажу. Ён – тутэйшы, нарадзіўся непадалёку, у вёсцы Бураўшчына. У дружнай сям’і паважалі і цанілі працу. Бацька рабіў механізатарам, маці – даяркай. Усе найлепшыя чалавечыя якасці перадалі яны сваім дзецям.
Аляксандр вучыўся ў Шклоўскім ГПТВ, атрымаў спецыяльнасць электрыка, у дадатак — пасведчанне механізатара. А потым амаль два гады выконваў інтэрнацыянальны абавязак у Афганістане ў складзе абмежаванага кантынгента савецкіх войскаў. Пасля службы крыху папрацаваў у Шклове і вярнуўся ў родную вёску.
— Давялося працаваць на рознай тэхніцы, — паведаў мой субяседнік, — і на Т-150 і на К-700, на пагрузчыку. Перайшоў быў на льнозавод, але хутка вярнуўся назад у “Круглянскі Рассвет”.
Нам у Елькаўшчыне выдзелілі жыллё тады, калі мы з Валянцінай звязалі свае лёсы. Жонка працуе даяркай на малочнатаварнай ферме. Выраслі дзеці, сын і дачка, у іх цяпер свае жыццёвыя дарогі. Непрыкметна бяжыць час. Трэба жыць і працаваць, каб не сорамна было перад людзьмі, – дадаў ён.
Аляксандр Мікалаевіч так і стараецца жыць, добрасумленна ідзе праз жыццё. Ён неаднаразова выходзіў пераможцам працоўных спаборніцтваў. І новы трактар яму даверылі, як аднаму з лепшых механізатараў.
Мы развіталіся з Аляксандрам, і ў хуткасці зноў назіралі, як прыгожа кладуцца пласты глебы ўслед за плугамі, як пракладваюцца барозны пад ураджай будучага года.
З раённай зводкі даведалася, што СВК “Круглянскі Рассвет” ідзе ў ліку лідэраў па тэмпах восень-скага ворыва. З запланаваных 1620 гектараў зябліва па стану на 22 кастрычніка ўзнята ў сельгас-прадпрыемстве на 960, што складае 59 працэнтаў да намечанага. Есць у тым і важкі ўклад механізатара Аляксандра Дземчанкі.
С. ВАРАПАЕВА.